Irena Grudzińska-Gross – historyczka literatury i idei, eseistka i publicystka. Studia romanistyczne na Uniwersytecie Warszawskim przerwane w 1968 roku kontynuowała we Włoszech i w Stanach Zjednoczonych (Columbia University, 1982). Wykładała na uniwersytetach Emory, New York i Princeton. Kierowała programem dla Europy Środkowo-Wschodniej przy Fundacji Forda (1998–2003). W latach 2003–2008
dyrektor Instytutu Nauk Humanistycznych Boston University. Obecnie profesor w Instytucie Slawistyki PAN i stypendystka Fundacji Guggenheima. Autorka m.in. książek Piętno rewolucji. Custine, Tocqueville, Mickiewicz i wyobraźnia romantyczna (1995, 2000), Miłosz i Brodski. Pole magnetyczne (2007), Złote
żniwa. Rzecz o tym, co się działo na obrzeżach zagłady Żydów (wraz z Janem Tomaszem Grossem, 2011) oraz zbioru esejów Honor, horror i klasycy (2012), Miłosz i długi cień wojny (2020).
KSIĄŻKI IRENY GRUDZIŃSKIEJ-GROSS WYDANE W POGRANICZU