“Czas cudów” pokazuje Rumunię Ceaușescu z punktu widzenia dziesięcioletniego chłopca. Jest to doskonały pamflet każdego, nie tylko komunistycznego reżimu. To opowieść o poszukiwaniu swojego miejsca, o relacji ojca i syna w podróży, o amerykańskim śnie i trudnej tęsknocie za domem.
Książka, w tłumaczeniu Marii Przybyłowskiej, jest trzecią powieścią Florescu wydaną w Polsce. Wcześniej w serii „Meridian” ukazały się nagrodzona Szwajcarską Nagrodą Literacką książka “Jacob postanawia kochać” oraz “Człowiek, który przynosi szczęście”.
Czas cudów to debiutancka powieść Catalina Doriana Florescu, która od razu przyniosła mu zasłużony rozgłos. Jej akcja, zawierająca wiele wątków autobiograficznych, rozpoczyna się w Rumunii (pisarz mieszka od lat w Zurychu, pisze wyłącznie po niemiecku, ale urodził się w Timișoarze). W celu uleczenia małego Alina z rzadko spotykanej i bardzo uciążliwej choroby, ojciec zabiera go za granicę. Kuracja się nie udaje. Obaj wracają do Rumunii, ku zaskoczeniu i niezadowoleniu matki chłopca oraz jego krewnych. Ojciec jednak nie rezygnuje… Jak na Florescu przystało, powieść jest napisana bardzo żywo, ciekawie i z dużym poczuciem humoru. Stosunki w komunistycznej Rumunii, opisane z punktu widzenia dziesięcioletniego chłopca, śmiało mogą służyć jako doskonały pamflet reżimu Ceaușescu. Czas cudów jest trzecią powieścią Florescu wydaną w Polsce. Wcześniej w serii „Meridian” ukazały się Jacob postanawia kochać i Człowiek, który przynosi szczęście.
Catalin Dorian Florescu urodził się 27 sierpnia 1967 roku w Timișoarze. Dzieciństwo i wczesną młodość spędził w Banacie, dobrze poznając wielokulturowe dziedzictwo regionu, ongiś będącego częścią monarchii habsburskiej. W 1982 roku razem z rodzicami uciekł z Rumunii. W Zurychu studiował psychologię i terapię Gestalt. W latach 1995–2001 pracował jako psychoterapeuta uzależnionych od narkotyków. Po sukcesie pierwszej książki całkowicie poświęcił się twórczości literackiej. Autor powieści Wunderzeit (Czas cudów, 2001), Der kurze Weg nach Hause (Krótka droga do domu, 2002), Der blinde Masseur (Ślepy masażysta, 2006), Zaira (2008), Jacob beschliesst zu lieben (Jacob postanawia kochać, 2008; wyd. pol. Pogranicze 2015, w przekładzie Marii Przybyłowskiej). Laureat nagród Adelberta von Chamisso (2002), Anny Seghers (2003) oraz im. Josepfa von Eichendorffa za całokształt twórczości. Powieść Jacob postanawia kochać nagrodzona została w 2011 roku Schweizer Buchpreis.