9 grudnia 2010 15:50
Stanisław Vincenz (ur. 30 listopada 1888 w Słobodzie Rungurskiej[1], zm. 28 stycznia 1971 w Lozannie) – polski prozaik i eseista, miłośnik i znawca Huculszczyzny i Pokucia, myśli i sztuki starożytnej Grecji; ojciec Barbary Wanders-de Vincenz (dr fizyki, mieszka wraz z rodziną w Lozannie, Szwajcaria) i Andrzeja Vincenza – profesora emeritus slawistyki na Uniwersytecie w Getyndze, mieszkającego dziś z żoną Joanną de Vincenz (dziennikarką, publikuje także jako Joanna Skibinska) w Heidelbergu. Wnuczka Anna de Vincenz żyje w Jerozolimie (Izrael) oraz w Turcji i jest archeologiem. Wnuk Stanislaw de Vincenz junior żyje w okolicach Heidelbergu (Niemcy) i jest nauczycielem matematyki. Prawnuk Daniel (syn Stanisława juniora) żyje z rodzicami w okolicach Heidelbergu.
Pogranicze wydało:
Stanisław Vincenz, Na wysokiej połoninie. Barwinkowy wianek. Sejny 2005, Pogranicze.
Stanisław Vincenz, Na wysokiej połoninie. Listy z nieba. Sejny 2004, Pogranicze.
Stanisław Vincenz, Na wysokiej połoninie. Nowe czasy. Zwada. Sejny 2003, Pogranicze.
Stanisław Vincenz, Na wysokiej połoninie. Prawda starowieku. Sejny 2002, Pogranicze.
