Romantyzm w literaturze i kulturze po 1989 roku

Liczne w ostatnich latach publikacje książkowe i czasopiśmienne dobrze ugruntowały przeświadczenie o żywotności romantyzmu w kulturze współczesnej – nie tylko literaturze, co chciałbym wyraźnie podkreślić także w perspektywie recenzowanej publikacji. Zgromadzone w tomie studia i szkice ukazują właśnie ów wieloaspektowy, nieoczywisty często system nawiązań, mniej czy bardziej wyraźnych odniesień do romantyzmu, a także przeformułowań żywotnego wciąż paradygmatu w obszarze różnych sztuk. To pierwsza konstatacja po lekturze inspirującej całości. Druga wiąże się z propozycjami czytania romantyzmu we współczesności właśnie, współczesnymi narzędziami badawczymi (inspiracje studiami postkolonialnymi, geopoetyką, gender studies), a także proponowanym w niektórych tekstach ujęciem interdyscyplinarnym, poszerzającym znacząco ogląd zjawiska. To połączenie – namysłu nad nową obecnością romantyzmu w naszej współczesności z zastosowaniem nowszych narzędzi badawczych – dało interesujący, wieloaspektowo interpretowany obraz recepcji tradycji romantycznej, równocześnie wyzwalając kolejne impulsy w dalszych badaniach nad romantyzmem we współczesności.

Z recenzji prof. dr hab. Arkadiusza Bagłajewskiego

Zbiór studiów i szkiców pod redakcją Danuty Zawadzkiej, Krzysztofa Andruczyka, Magdaleny Dudzińskiej i Moniki Justyny Roman przynosi kolejną próbę zdiagnozowania i odczytania nawiązań do romantyzmu w polskiej literaturze i kulturze […] Po 1989 roku dialog z romantyzmem toczył się w zupełnie nowym kontekście i przynosił rozpoznania (dotyczące zarówno czasów obecnych, jak i epoki rozbiorów) w większym lub mniejszym stopniu nowe, odmienne. Także decyzja autorów Romantyzmu w literaturze i kulturze po 1989 roku, aby zająć się wspomnianym zjawiskiem na obszarze literatury, kultury, a także w zakresie problematyki pamięci oraz wielorako rozumianej recepcji ma swoje wartościowe konsekwencje, gdyż pozwoliła nie ograniczać się do analiz samego piśmiennictwa, ale pokazać cechę szczególną romantycznego oddziaływania – jego skłonność do wpływania na możliwie najszersze pola ludzkiej aktywności kulturalnej i społecznej.

 Z recenzji dr hab. Jerzego Borowczyka, prof. UAM