Debiutował zbiorem opowiadań Citová výchova v marci (Wychowanie uczuciowe w marcu, 1965). Po dłuższym milczeniu spowodowanym okresem tzw. normalizacji w ówczesnej Czechosłowacji wydał dwie nowele Prvá veta spánku, (Pierwsze zdanie snu, 1983) i Večne je zelený... (Wiecznie zielony..., 1989). Następnie wydał nowele Kôň na poschodí, slepec vo Vrábľoch (Koń na piętrze, ślepiec we Vrábľach, 1989), Eskalácia citu (Eskalacja uczucia, 1989), Slovenský Casanova (Słowacki Casanowa, 1991), dwie powieści Peší príbeh (Przygoda piechura, 1992) i Posledný kôň Pompeji (Ostatni koń Pompei 2001) oraz zbiór opowiadań Krutý strojvodca (Okrutny motorniczy, 1996). Wspólnie z Tomášem Janovicem wydał zbiór esejów Okrídlená klietka (Klatka ze skrzydłami, 2001).
Pavel Vilikovský jest prozaikiem skrajności. Gdyby nawet jego teksty rozpoczynały się nadzwyczaj łagodnie i były niewinną konwersacją, zakończą się w większości którąś z form ekstazy: krwią, śpiewem, pytaniem, wierszem, wulgaryzmem, czy rozwydrzonym rżeniem Zła. Tak, tym ostatnim kończy się nowela „Wiecznie zielony...”.
Pogranicze wydało:
Pavel Vilikovsky Ostatni koń Pompei przeł. Piotr Godlewski, Pogranicze, Sejny 2006