Nie szukam modnych prądów w sztuce, nie szukam nowoczesności, nie trzymam się kurczowo realizmu. Tworzę swój własny świat, któremu daję osobistą wizję. Jest to pokaz wnętrza mej psychiki za pomocą przedmiotów i sytuacji, w jakich się znajdują. Jest to świat moich własnych przeżyć, najczęściej smutnych i samotnych, świat spięć i dysonansów, w jakie jestem uwikłany.
Moja twórczość, a szczególnie malarstwo, bierze właśnie ekspresję z tego świata, w którym na codzień żyję, w którym znajduję swoje smutki i radości, swoje wzloty i upadki.
Jerzy Srzednicki
Jerzy Srzednicki urodził się 16 maja 1930 roku w rodzinie urzędnika państwowego. Jego ojciec został zamordowany w Dachau w 1941 roku. W 1947 roku, po śmierci matki, Srzednicki wyjechał z Sejn do Wrocławia. Rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, w pracowni prof. Eugeniusza Geperta. Po trzech i pół roku musiał przerwać naukę z powodu trudności materialnych i choroby oczu, wywołanej kontuzją wojenną. Na początku lat 50. wrócił do Sejn. Stopniowa poprawa wzroku oraz uzyskane na przełomie lat 50. i 60. konsultacje u prof. Antoniego Łyżwańskiego, a następnie u prof. Tadeusza Brzozowskiego, umożliwiły mu rozwój artystyczny.
W latach 70. prace Srzednickiego były prezentowane w Warszawie (Galeria Wola, Klub Dziennikarza na Foksal). Następnie w Białymstoku (Teatr im. Aleksandra Węgierki, Klub Siedmiu, Baszta, Międzynarodowy Klub Prasy i Książki, WDK) oraz w Budapeszcie, Krakowie, Lublinie, Szczecinie, Łodzi. W 1976 roku otrzymał uprawnienia artystyczne Ministerstwa Kultury i Sztuki.
Mieszkał i tworzył w Smolanach, w powiecie sejneńskim.
