Janina Osewska "Tamto"

Poezja okruchów pochyla się nad małym, budzi pamięć pominiętego i właśnie dzięki temu pozwala iść dalej i głębiej, wykroczyć poza obręb powszedniości i wniknąć tam, gdzie główny nurt nie sięga. Dlatego „Tamto”. Okruchy Joanny Osewskiej, jej pamięć skóry i oczu prowadzą do świata, gdzie dosiężne staje się „tamto”. Gdy w mowie potocznej mówimy „nie to, lecz tamto”, staramy się zwrócić uwagę na coś, czego nie ma na pierwszym planie, co jest ukryte, z boku, w głębi, gdzie indziej. To jest punkt wyjścia, z którego poetka podąża dalej, by w wierszu „Droga powrotna” zapowiedzieć: Dziś tamto, jak drwa pamięci zajęte ogniem. Okruch do okruszka, krok po kroku, w prawdzie rzeczy małych docieramy do „tamtego”, sprawiając, że staje się jak ogień dojmujące do żywego.